Na tarczach wielu zegarów są elementy, które były srebrzone. Bywały też całe tarcze srebrzone. Bardzo często srebrzenia te ulegały uszkodzeniom lub wręcz całkowitemu usunięciu. Powodem, a przynajmniej przyczynieniem się do to takiego obrotu spraw, była nadgorliwość w utrzymaniu wyglądu tarczy zegarowej. Nie bez znaczenia była jednak zastosowana technika srebrzenia przez wcieranie: warstwa srebra była cienka i mało odporna na uszkodzenia mechaniczne, a przy braku odpowiedniego zabezpieczenia, także łatwo ulegająca degradacji wskutek procesów chemicznych. Stąd też co i raz zajmuję się srebrzeniem. Oczywiście tą samą techniką.
Element, który ma być srebrzony musi być oczyszczony i odtłuszczony. Celem oczyszczenia jest odsłonięcie powierzchni metalu podkładu tarczy (mosiądzu, rzadziej miedzi). Zwykle wystarcza przetarcie drobnym proszkiem pumeksowym na filcu (ręcznie!). Po oczyszczeniu może się okazać, że są ubytki w oznaczeniach godzin, czy też innych elementach graficznych. W klasycznych rozwiązaniach angielskich oznaczenia były wykonywane jako wypełnione specjalnym woskiem do tarcz zegarowych. Jeśli są jakieś ubytki (zwykle są) uzupełniam je czarnym woskiem szewskim, który świetnie sprawdza się w tej roli.
