Techniki, zabiegi, sposoby, czy jak to tam zwał, które stosuję w czasie swoich prac można uporządkować według trzech etapów. Po pierwsze, obiekt należy rozłożyć na tak wiele części, jak się tylko da. Po drugie, trzeba każdą z części doprowadzić do pożądanego stanu. I po trzecie, złożyć części w finalną całość. Nie ma to znaczenia, czy jest to szafa, czy mechanizm zegarowy, czy też rama do obrazu.
Każdy z trzech etapów wymaga innych narzędzi i technik. W tym dziale będę się nimi zajmować.
Tytułem wstępu kilka słów o demontażu.
Niezmiernie mało jest takich obiektów, wśród tych, które do mnie trafiają, które nie wymagają demontażu pewnych elementów, by zabiegi konserwatorskie były w ogóle możliwe. Nie da się odnowić frontów szuflad komody bez demontażu okuć, nie da się skleić łoża pistoletu bez zdemontowania lufy i innych części metalowych, politurowanie nie zdemontowanych drzwi szafy jest zajęciem nie mającym większego sensu. W niektórych przypadkach zakres demontażu jest podyktowany charakterem obiektu.
Rozpoczęcie prac od demontażu często jest wymuszane samym stanem obiektu. Na zdjęciu z prawej krzesło, które, gdy do mnie dotarło, było już w znacznej mierze zdemontowane. Nie zawsze tak jest, czasami krzesło się kiwa i mimo to, nie sposób je rozmontować. Zdarzają się też niespodzianki, szczególnie w przypadku komód czy szaf. Mebel wygląda zupełnie dobrze, był w codziennej eksploatacji, szuflady dawały się wysuwać, a drzwi otwierać i zamykać (no, może z pewnym trudem) i wystarczy ledwo się do niego dotknąć, a rozsypuje się niczym domek z kart.
