Większość mebli skrzyniowych, z którymi miałem do czynienia, była fornirowana. Trafiały mi się także krzesła, które miały fornirowane elementy. Stąd forniry są u mnie w częstym użytku. Ich właściwy dobór jest dla mnie szczególny ważny, bowiem to fornir jest na powierzchni i świadczy o klasie mebla.
Muszę tu zrobić uwagę definicyjną, bo nie jest to tak by termin fornir zawsze oznaczał to samo. Fornir to cienka, rzędu 1-2 mm, deseczka uzyskiwana za pomocą piłowania, ale także cieniutki, 0,6 mm, płatek uzyskiwany za pomocą noża. Meble, którymi zwykle się zajmuję pochodzą jeszcze z okresu fornirów uzyskiwanych poprzez piłowanie. Takie forniry zachowują wszystkie właściwości strukturalne drewna. To, że fornir był uzyskiwany poprzez piłowanie wcale nie oznacza, że na meblu jest gruby. Bardzo cenne gatunki drewien, w co wliczał się także mahoń, były zawsze cięte bardzo cienko, zazwyczaj jest to 0,8–1,2 mm, ale i w przypadku innych gatunków dobrej klasy meble nie były kryte grubszym fornirem. Owszem, stosowane były bardzo grube forniry (zwyczajowo zwane obłogami) na meblach niemieckich czy też polskich. W przypadku mebli kolbuszowskich było to nawet 3-4 mm, ale dotyczy to łatwo dostępnych gatunków krajowych. Faktem jest, że im grubszy fornir/obłóg tym prace remontowe, doklejanie odspojeń czy też robienie uzupełnień są łatwiejsze. Oczywiście najlepszym materiałem do tych prac są stare forniry, odzyskane ze starych mebli.
Na zdjęciach stara piła do cięcia forniru. Jest ona dosyć duża, rama ma wymiary 1400X480 mm i jest dosyć ciężka, ułatwiało to cięcie, które wymagało dwu osób. Grubość brzeszczotu to 0,7 mm, co pozwalało minimalizować straty materiału i też ułatwiało cięcie. Piła była dosyć długo i intensywnie używana, o czym świadczy zużycie brzeszczotu.
Zawsze, gdy używam forniru z odzysku zachowuję jego oryginalną starą powierzchnię. Jeśli jest za gruby to ścinam go od spodu, jeśli jest za cienki to podklejam od spodu dodatkowy fornir (współczesny). Dosyć jest to proste w przypadku uzupełnień o niewielkiej powierzchni, trudniejsze jest, gdy powierzchnia uzupełnienia ma być duża. Problem w tym, że odzyskany stary fornir nigdy nie ma jednakowej grubości na powierzchni nawet jednego decymetra kwadratowego, a im więcej tym gorzej. Powód jest dosyć oczywisty, fornir, po naklejeniu był wyrównywany cykliną, niwelowano w ten sposób także nierówności podłoża (oprócz wygładzenia samego forniru). Na to nakładają się jeszcze remonty, w trakcie których także często intensywnie była używana cyklina. Charakterystyczne jest to, że stare forniry są najgrubsze w okolicach listew, wewnętrznych kątów mebla, które utrudniają dostęp cykliny, w centralnych częściach płaszczyzn fornir jest zwykle najcieńszy.
